[1]
... gece'ye...
[Gönül ne kahve ister ne kahvehane
Gönül dost ister, kahve bahane.......]
'öyle' bir gündü, belki de 'öylesine'ydi... yedi günden biri miydi, yoksa yedi gün'ün de bütün anlamlarını
hiçe sayan bambaşka bir gün'müydü... bu şehre bütün anlamını veren ve
günlerin bütün anlamlarının dışına bir kurşun hızıyla çıkartan neydi...
Oysa ki bu şehir hep o âsi-tâne'ydi ve günler hep o bildik günlerdi...
ama
farklılaştıran birşeyler vardı herşeyi... nefes alışlarımın rengi bile
farklı vuruyorda tuvale... hiç bir rengim bir diğerine benzemiyordu...
'dostum diyordum sana bütün isimlerinden önce'... güne başladığım ismini
yazıyordum her soluk bastığım adımlarıma....
ilk merhaba'dan bugüne kadar ne değişti diye soruyorum kendime... çok şey değişti... ama bir şey hiç değişmedi;
'dostumdun sen benim....'
bir şiir tell(i)eniyor dudaklarımda.....
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazan, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Efkar da yakışırdı sana, ilk kadeh kekik kokardı
Unutalım mı şimdi kente indiğimiz o ilk günü
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
'Unutma dostumsun sen, neredeysen orda ölmek isterim!'
... sevgi'yle...
...
[2]
yâr deyince kalem elden düşmüyorsa
yâr değildir... yâr'dır ki, ölüme de götürür, yaşamın sırrını da verir
titrek avuçlarında... yâr odur ki, ölür yaşamak için ve yaşar uğruna
ölmek için....
oysa ki böyleydi sevda,
çekilen bir kılıçtı kınından
veya suya yazılan bir yazı
ötelere giden bir yol....
yol'suz
kaldık şimdi... çulsuzuz bu sevdadan yana... adımız sanımız okunmuyor
şiirlere düşülen ezik bükük mısralarda... ya biz yoktuk, ya da biz hiç
yazılmadık ve bir o kadar tanınmadık....
o kadar tanınmıyorduk
işte... bütün kalabalıkların habersiz'liklerinin yabancı bakışları
üzerimizde... gözüme bakıyorsun bilinmedik bir mekânda, en bilindik
çekingenliğinle, bakma diyorsun.... öylesine bakılmadık bir sevdadayız
şimdi...
tellendirilmiş bir sigarayı titretiyor parmakların...
bir de hüznün tellerini vuruyor gece yarılarında... ya ben'i
düşünüyorsun, ya da ben'sizliği diyorum.. bıçağın her iki yüzü de keskin
artık.. ne tarafa çevirsen bir yanını kesiyor buz kesmiş ben'li ve
ben'siz yalnızlığın.. gece'yim diyorsun, kaybolup gidiyorsun dipsiz
karanlıklarında.. uzatıyorum elimi, çekip çıkarmak istiyorum.. beni de
kanatıyor yalnızlığın.. ya gel artık 'yalnız' benimle ol veya 'yalnız'
kal ben'imle ol... bıçağın iki yüzüdür bu işte; yalnızlığın bir garip
terennümü.. ve bir gölgedir artık bıçağın iki yüzü her lâhzâ adım adım
peşinde yürüyen.....
...
[3]
bazı
insanlar şanslı doğarlar.. hani öyle çok büyük şans'lı doğmalardan
bahsetmiyorum..kuş tüyü yataklarda doğup, kuş sütüyle beslenmeler
hikâye'den terâne.. masal müdâvimi konular bunlar...
daha küçük
şeyler söylediğim; örneğin bir kumbara veya kumbaranı saklayabileceğin
bir yerler.. hatta kumbaranı unutmak kadar küçüklüğe dair ufak ve mutlu
ayrıntılar...
bir kumbaram hiç olmadı... daha doğrusu kumbarayı
olabilecek en işlevsel veya olmayabilecek en düşük işlevsel haliyle bile
kullanacak durumum hiç olmadı:)... hatırladığım tek şey, bir kaza, bir
uçurtma ve bir sürü yara...
keşke bir zamanlar koyduğum ve
yerini unuttuğum bir kumbaram olsaydı.. keşke cebimde kırık dökük
hüzünler olmasaydı hiç.. keşke, keşke demeseydim... ama bir 'keşke
mağduru' yum ben....
şimdi büyüdük... hatta 'amca' diye
sesleniyorlar... ama içimde hala sokaklara çıkıp çelik çomak oynamak
isteyen bir çocuk var... parmaklıklar arkasına sıkışmış... belki de ben,
hiç yazmadım... O yazdı... ve o yazıyor...
sen kumbara diyorsun, bir küçük çocuk bakıyor sana(...)
hüzünlü ve bir o kadar 'yarım'.....
[4]
'Aşkın ilk soluğu mantığın son soluğudur' Antoine Bret
yine
sensizlik çöktü bu şehrin sokaklarına.. nereye gitsem sen'sizlik,
nereye baksam sensizliğin kol geziyor köşabaşlarında bu şehrin.. başımı
alıp gidesim geliyor.. âh'lar çekiyorum yüreğimden, duymuyorsun..
ömür
böyle geçip gidiyor, ve sonuna yaklaşıyorum ömrün.. yirmi iki temmuz
iki bin dört.. oysa dün gibiydi çocukluğum; çok şey hatırlamasam da,
çocuktum işte.. ama şimdi; sen'siz bir hayatın dingin, yorgun ve sessiz
telaşındayım, duymuyorsun..
sen belki de hiç olmadın.. belki de hiç
olmak istedin.. belki en az bu şehir kadar bilinmez ve keşmekeş olmak
istedin.. bir isim yetmedi, bütün isimlerle seslendim sana.. hangi
isminle çağırsam, dönüp bakmadı yorgun yüzün.. bu şehirde, böylesine
sensizliğin uçurumlarında haykırışlarım kol geziyor, duymuyorsun..
melankolik
diyorlar bana, suçlamıyorum onları çünkü seni bilmiyorlar.. 'aşk'
diyorum, 'ilahi' diyorum ve belki de varılacak son nokta diyorum,
anlamıyorlar.. bir titrek kemanın esiri oldum şu an.. insan sesinin en
ayne'l-yakîn hâli derler.. bir damla gözyaşı, bir ilâhî aşk, varılacak
son nokta ve titrek bir keman sesi.. kısaca sen ve senin
hatırlattıkların, anlamıyorsun..
artık mantığın öldüğü bir
yerdeyim, son soluklarını çoktan verdi, bir 'gece' kollarımda can
verdiği an.. habersizdin ve belki yine kimsesizdin veya kimsesiz
olduğunu zannediyordun.. belki de bütün 'çekingenliğinle', bütün
'tutukluğunla', bütün 'saygınla' susuyor... susuyor... ve kaçıyordun...
kaçak bir sevdadasın, belki bir daha dönmeyeceksin.. hiç bir liman
vermeyecek seni, hiç bir rüzgar kokun dolmayacak..
ama olsun,
ben mantığın bittiği yerdeyim, sense kaçak.....
[5]
Aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır
Sezai karakoç
öyle
bir kurşun ki atıldı yıllar önce ve hiç bir zaman hedefine hiç bir
zaman yaklaşmayacak belki de.. atılan kurşun, söylenmiş sözler ve
kınından çekilmiş bir kılıç... farkı yok hiç birinin birbirinden.. hepsi
de birbirinden keskin ve sonsuz...
kahve'miz hep bahaneydi
oysa.. var-yok, hep-hiç arasında gidip gelirken bir şeylerin
tükendiğinin hiç farkına varmadık.. ne zamanı durdurabiliyorduk, ne de
zaman hatrımıza bir saniye geri kalıyordu.. şimdi ağarmış saçlarım ve
kırlaşmış sakallarım var.. artık dostlarımın 'abi'si oldum ve 'amca' ve
yakında, 'iyi adamdı' diyecekler belki de.. yani maziye karışacağım..
belki birkaç antolojide silik bir adım kalacak geride ve anıların
kirlenmiş, tozlanmış raflarında..
bir şeyleri hep erteledik..
bütün suç kaderde dedik.. ah bu kader.. ah.. oysa ki mimarıydık
kader'in.. ve herşeyi biz yaptık.. biz......
yazacak çok şey var belki.. ama bazen susmayı da bilmek gerek..
artık, 'sükûtun nabzının attığı yerdeyim...'
...
[6]
"insan kalbindeki gerçek aşk, dört nala giden bir attır,
ne dizginden anlar, ne laf dinler. (Kung-fu Tzu)"
şimdi
ey kalbim, kendini dağlara vur.. bütün bilinmezlikler seni beklemekte..
her köşebaşında hiç kimse'sizliğin kol gezmekte gece yarıları..
karanlıktan korkmak yakışmaz sana; öyle ki çok seversin.. bir mum titrer
alevinde, bir damla gözyaşı düşer kor gecelere...
şimdi
ey kalbim, unut bütün yazdıklarını.. dört nala bir at koşuyor
bozkırlarında.. kim'i kim bilir ki?.. kim'i kim sever?.. hadi ey
kalbim.. "hiç kim'seyi" haykır bütün suskularında.. artık ne gem
vurabilirsin, ne de korkarsın sonu gelmeyen bozkırların
karanlıklarında...
şimdi
ey kalbim, yak bütün şiirleri.. en hiç kimse'siz aşkın olsun
manastırın.. bir helloise'e kurban et bütün gelmişini geçmişini..
gelirse bir gün bütün hiç kimse'sizliğiyle, bir âb-ı hayat olup aksın
damarlarında isminin bütün aşk hecesi...
şimdi ey kalbim,
bir ilahi aşk'a kurbân et kendini..
kabul et ondan gelen ne varsa...
varsın olsun,
hiç kimse'sizliğiyle avun.
ya da,
varsın olmasın
bütün bozkırlar senin nasıl olsa...
hadi ey kalbim;
haykır bütün susku'larını..
bir aşk için ölmeyeceksen eğer,
yaşamak nedir diye sorma.
olsun varsın,
bütün avuntum hiç kimse'sizliğin.
ya da olmasın,
hep var'sın...
[7]
sigara
şairin altıncı parmağı gibidir derler.... ve "Neden olmasın, yeni
yakılan bir sigarayla da anlatılabilir şiir" E.Cansever...
bir çay, bir sigara... dalıp gidiyorum...
ilk
ve son kez bir kış günü görmüştüm... ve son'un ardından bir yaz
başlangıcında... hiç değişmemiştin... yine aynı bakışların altına
saklamıştın bütün hüzünlerini... bense yine aynı ben... bir çay, bir
sigara... bir şair.... ve baştan ayağa "gece..."
bugün
serzeniyorum... evet; yalnızlığımdan ilk defa bu kadar çok şikayet
ediyorum... boş bir telefon hafızası, anlamsız bir kalabalık ve
terkedilmiş bu şehir... hangi sokağından medet umabilirim artık?...
bugün
serzeniyorum... birazdan sokakları arşınlayacağım yine... ayaklarım
isyan edecek âsî rûhuma... direyeceğim.... yürünmemiş hiç bir yol
kalmayacak sanıyorum hayatımda... bilirsin; yol ve yolcu'luklara dairdir
"kara"lamışlıklarım veya "gece"lemişliklerim.... belki onun için en çok
sen anla istedim.... ama, "gece" de gidermiş... o da yenilirmiş bir
gündoğumu'na......
bir çay... bir sigara... bir serzeniş... ve bir şair.....
dalıp gidiyorum "gece"ye...
[8]
hayat mı?...
biçilmiş
rollerin toplamı diye tabir ederim.. her rolün ayrı bir repliği ve
büründüğü renk vardır... Spinoza; "insan doğarken köle doğar" der.. bu
bağlamda, bir "özgürlük"ten söz etmek mümkün olmayacaktır.. ve
üstlendiğimiz her rolle beraber bazen bir anne, bazen bir baba, bazen
bir dost, bazen bir arkadaş ve hatta bazen bir "hiç kimse" olarak
çıkarız insanların karşısına... bazen de bütün bunların tplamından
sıyrılmak istersin, hatta "hiç kimse" bile olmak istemezsin... ruhunun
yorulduğu an'dır bu..... fakat mümkün değildir sıyrılmak... kaç
kaçabilirsen... artık bir gölgedir peşinden sürüklenip gelen...
belki de kaçıyorum,
kim bilir;
gölgemin, ne kadar
karanlık olduğunu.
söyle bana isli lamba;
kim'im ben?..
nedir üstüme çöken karanlıklar,
gölgeme inat....
hayat mı?..
hikâyesi zor... ama bendeki en büyük anlamı;
Ser-Ze-Niş...
çocukluk mu?... ben hiç büyümedim ki...
büyüdük mü yoksa?... ben hiç küçülmedim ki....
[9]
[ yûsuf'a - züleyhâ'ya - kimse ve hiç kimse'ye dair... ]
denir
ki; "... gül filizlendiği itibaren güneşe âşıktır; güneş her ne kadar
ayın şavkına kapılıp gülü unutsa da, gül asla güneşini unutmaz...".
anonim
ve derim ki;
oysa ki gül; bülbülüne âşıktır.
yâkub'un yusuf'a olan aşkı gibi...
ve hep o'na kanar, kanar, kanar...
tâ ki yanar aşkından,
gözü görmez olur artık....
yusuf, yusuf, ey yûsuf!
gel de dindir gönül yaramı,
gözlerim görmese de olur! / m.n.
öyle
bir aşk ki züleyhâyı derinden yaralayan ve parmaklarını kesen; öyle bir
aşk ki, zindanlara düşüren ve mısırı yerinden sallayan ve dizlerinin
dibinde gözyaşları içinde çöktüren!.... aşk bu yûsuf; hasretinden dağlar
yürekleri, görmez olur gözleri hasret-i yâkubun... yüzüne secde ederken
güneş ve ay; en büyük ihanetleri görürsün kardeş dediğinden(!)...
âh
yûsuf; işte gömleğinden bir parça yüzümü sürdüğüm; gel de dindir
hasret-i yâremi. mısır'ı kul eylemişsin kendine ey güneş'in ve ay'ın
efendisi! aşk-ı âbınım; nasıl ki züleyhanın parmaklarını kesmişse bu
müzmîn aşk; benim de yüreğimi işte öyle dağlar yûsuf, yûsuf... âh
yûsuf........... gel de dindir acımı, kör olmuşsa da gözlerim aşkından;
ölmeden bir kere olsun görem.....
-X-
(h)içsel senfoni…
-I-
...
ve yoksun: mevsimsiz bir kışın en ücrâ köşesinde, üşüyorum... ve belki
de; / ya da hiç olmadın, bir illüzyondu sen'li ya da sen'siz yaşamak...
ismini söylemeyen şarkıların mahkumu, bir garip güftekâr'ım / bütün isimler sen'(in)di, ya da kendimi kandırıyorum: / belki
de hiç ismin olmadı... üç nokta ile başlıyor her cümlem ya da öyle
bitiyor: / belki de öyle bitmeli, öylesine sonsuz, öylesine sen'siz...
-II-
...
yaşanmamış bir zamanda, söylenmemiş kalburüstü sözler / ya da sümenaltı
ettiğim fakîr cümleler.. ya sen'li / ya da sensiz öylesine söylenmiş:
bir keman çağıltısını andıran, belki de ağlamaklı bir ses'ti
kulaklarımda çınlayan... âh, yok'sun (um), gel(e)medim / belki de hiç
çağır(a)madın...
-III-
...
bir kısır döngüydü yaşamak, ne yana dönsen kalabalığa çarpan bir yanın
ve yine ne yana dönsen kalabalıklar içinde sana çarpan diğer yanın:
"yalnızlık"... adını koymuyordum hiçbir şeyin veya öyle bir şeyin belki
de öyle bir şey hiç yok'tu / var'saydık, kandırdık... kandırıldık...
belki de hep o bir şey'di peşinden öylesine sürükleyen ve öylesine
kandıran... âh dünya... belki de öyle bir şey'sin sen....
-IV-
...
üç noktalarım: sükûtun aynası belki de... ya da bir kuyu öylesine
dipsiz ve de karanlık... bir atış yürekte veya bir bakış, gözün en
bebeklerinde... ve bütün bunlar; üç noktadan dışarı taşanlar / belki de
oyundan atılmış bir çocuk gibi öylesine mahzun, öylesine küskün,
öylesine sürgün...
-V-
...
hayal kırıklıkları(m), öylesine bıkkın, öylesine yorgun ve öylesine
tuz-buz!.. kim temizler yüreğime batan cam kırıklıklarını / söyle...
dost(umsu) mu? can(ımsı) mı?... ey hay'ât; attım gitti seni / ve sen
uçurumdan aşağı; yuvarlanırken ben başım önümde, çekip gideceğim, arkama
bile bakmadan... / artık bütün bilinmez'likler ben'im...
-VI-
...
bitmeyen şiir var mıdır?... ya da hiç duyulmamış ses?.. ya suret'ini
kaybetmiş ayna?.. hep doğru sorular vardı oysa, öylesine cevaplarını
kaybetmiş... öyle'sine aklıma gelenlerle ve bir senfoni'nin deşifresi:
sus artık!.. yorgunum, sen beni de bekleme kaptan... seyir defteri mi? /
belki de çoktan kapandı / veya belki de seyir defteri hiç olmadı...
-VII-
... mevsimlerin hicrana büründüğü yok-sun(!)'lukların her zerresinde
adım adım büyürken yalnızlığım, korkuyorum... ve belki de ilk kez bu
kadar karanlığa karışmaktan korkuyor, üzerimden sıyırıp atmak istiyorum
bütün girift karanlıkları... (artık) gidiyorum; bütün yok-sun(!)luk'lar
peşimsıra. şehirler yıkılıyor ardımdan, bütün tabelelar en keşmekeş
hallerine bürünürken, bütün şehir yıkılıyor, ben ağlıyorum.
-VIII-
... aşk; adını anıyorum, ya da anımsıyorum. eşyanın her zerresi
barındırırken içinde derin bir hüznü; ben sana gülüyorum, sen
görmüyorsun.
-IX-
... görmüyorsun / ve gelmiyorsun; artık bütün -gel ile başlayan
cümlelerimin hepsinin boynu bükük ve bir şair yüzünü hangi yana dönse
sen-siz'liğin aşk yanı değmekte. yok-sun; işte böyle adın kazınmış
gecelerden bî-haber; (belki de) anlamıyorsun.
-X-
... kim bilir kaç "bahar" bekledin "o" gelecek diye; son-bahar'lar
ardına eklerken bütün son'larını,; hep bir şeyler kanarken değil
mevsimler bütün şehirler adını anıyordu; sen bilmiyordun.
mustafa nazif
